Αγαπητοί μου φίλοι, ομολογώ πως δοκίμασα θετική έκπληξη και βίωσα στιγμές αμηχανίας, ύστερα από το αναπάντεχο τηλεφώνημα του εκλεκτού συναδέλφου μου και άξιου προέδρου της Εταιρείας Ιωάννη Ε. Σταμέλου. Σας ευχαριστώ θερμά για την τιμή που επιφυλάξατε στο πρόσωπό μου, αν και θεωρώ πως η τιμή είναι αρκούντως υπερβολική.
Στην πολύχρονη μέχρι σήμερα διαδρομή, ανηφορική δίχως άλλο, πρωταρχικός μου γνώμονας, σταθερή πυξίδα και κεντρικός μου άξονας στάθηκε η αυστηρή προσταγή δυο ιερών τεράτων της λογοτεχνίας μας, του Κωστή Παλαμά και του Νίκου Καζαντζάκη:
… «Παιδί το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις»…
(Κ. Παλαμάς. Από τους «βωμούς» Οι Πατέρες)
Χρέος του καθενός, κατά την Καζαντζάκεια έκφραση, είναι να παραδώσει τη ζωή ψηλότερη ένα μπόι: Ν. Καζαντζάκη Οδύσσεια Ν 1192
… «Και πρι χαθώ, το πιο αψηλό του αντρούς θα ξετελέψω χρέος:
στους γιους θα παραδώσω τη ζωή ψηλότερη ένα μπόι»…
Καταλυτικό στάθηκε και το μήνυμα του Βιτσέντζου Κορνάρου:
… «Όποιος τσι μεγαλότητες ζητά ετουνού του κόσμου …» και
… «Όλα τα πλούτη κ’ οι αφεντιές εσβήνουν και χαλούσι» …
(Ερωτόκριτος, Δ 601-604 και Γ 905-908, εκδ. Αλεξίου)
Στο περίλαμπρο οικοδόμημα του κρητικού πολιτισμού δεν έκανα τίποτα περισσότερο από το να προσθέσω κι εγώ μια ψηφίδα, ένα μικρό λιθαράκι και είμαι ευγνώμωνας προς εκείνους, που μου πρόσφεραν την «ευ-καιρία». Φοβούμαι ωστόσο μήπως, παραφράζοντας τα λόγια της Κικής Δημουλά προς τον αδελφικό μου φίλο Χριστόφορο Χαραλαμπάκη, η τιμή στο πρόσωπό μου είναι υποκλεμμένη. Σε κάθε περίπτωση αποδέχομαι την προσφερόμενη ύψιστη τιμή και σας ευχαριστώ από τα εσώψυχά μου, ευχόμενος παράλληλα προς όλα τα μέλη του Δ.Σ. υγεία και δύναμη στον δύσκολο αλλά όμορφο αγώνα σας. «… οὗ ἄν τις ἑαυτόν τάξη … ή ταχθῆ» (Πλάτων, Απολογία Σωκράτους)
Με εκτίμηση
Σητεία 15-1-2024
Μιλτιάδης Παπαδάκης
