-
Από σήμερα και για τέσσερις μέρες, παραστάσεις στην «Φάμπρικα» στην Μυρσίνη
Έργο αμιγώς χορευτικό, με τα σώματα των δυο χορευτών, της Ζαφειρίας Τσιρακάκη και του Χρήστου Σάντα Μαρία να διηγούνται ιστορίες αποχωρισμού , με το συναίσθημα στην κάθε στιγμή να διαβαθμίζεται ,να αλλάζει και να αφήνεται να απλωθεί για να το φτάσει και να το νιώσει ο θεατής, με την συνοδεία μουσικής , ή μέσα στην απόλυτη σιωπή του ήχου αλλά την έντονη υπογράμμιση από την κίνηση ή και την ακινησία κάποτε, παρουσιάζει η ομάδα χορού Quo Vadis από σήμερα και μέχρι την Πέμπτη στις 9.15 στην Μυρσίνη, στον χώρο της Φάμπρικας, στα πλαίσια των Κορναρείων 22.
Μια καλοδουλεμένη παράσταση, αφού χρειάστηκαν χρόνια για να καταλήξει στην μορφή που θα την δούμε εδώ, και μια δοκιμασμένη παράσταση, αφού έχει συναντήσει την επιδοκιμασία και τις θετικές κριτικές, όπου έχει παρουσιαστεί μέχρι τώρα, σε μια επανεκκίνηση , μετά από δύσκολη περίοδο απομόνωσης για όλους.
Δύσκολη και για την Ζαφειρία Τσιρακάκη, όπως μας είπε η ίδια σήμερα, μιλώντας στον STYLE100 και την «Τελεία», που όμως επανέρχεται και μετά το διαδραστικό The Show, παρουσιάζει μια άλλου ύφους δουλειά , βασισμένη σε δική της ιδέα και την χορογραφία συνυπογράφει με τον συμπρωταγωνιστή της Χρήστο Σάντα Μαρία.
«Είναι ένα έργο χορού, χοροθέατρο ,σωματικό θέατρο, δεν έχει διάδραση με το κοινό, ο τέταρτος τοίχος, υπάρχει αν και προσπαθούμε να το σπάσουμε κάποιες φορές», μας λέει η ίδια.
«Εχει πολύ συναίσθημα, έχει πολλούς συμβολισμούς. Μπορεί να είμαστε άντρας και γυναίκα στην σκηνή, αλλά προσπαθούμε να «σπάσουμε» το φύλο.
Θέλουμε να ταυτιστεί ο θεατής, οτιδήποτε και αν του συμβαίνει οποιοσδήποτε κι αν είναι.
Και μέχρι στιγμής πιστεύουμε τα έχουμε καταφέρει τα σχόλια που έχουμε πάρει στην Αθήνα μας το δείχνουν αυτό και τα λίγα σχόλια που έχουμε πάρει από τις πρόβες μας εδώ μας έχουνε δώσει πολλή ελπίδα».
Ρωτάμε την Ζαφειρία, αν υπάρχει ένα τελικό συναίσθημα, πως φεύγει δηλαδή ο θεατής από την παράσταση. Υπάρχει. Και είναι η συγκίνηση :
«Χωρίς να θέλω να επηρεάσω τους θεατές», μας λέει, «βγαίνει ένα τελικό συναίσθημα, συνήθως δηλαδή ο κόσμος φεύγει λίγο συγκινημένος.
Καταφέρνουμε και περνάμε από όλα τα συναισθήματα, τη χαρά, τη λύπη, το θυμό, , μπορεί και το φόβο μερικές φορές. Το θέμα είναι ο τι ο θεατής φεύγει συγκινημένος.
Αυτό είναι ένα κομμάτι που μας απασχολεί πάρα πολύ στη δημιουργία. Το ότι δεν είναι τόσο η τέρψη του θεατή , όσο περισσότερη η συγκίνηση του, να φύγει και να χει αλλάξει, να μην έρθει ο ίδιος άνθρωπος που ήταν πριν δει την παράσταση, κάτι να έχει κουνηθεί μέσα του.
Αυτήν την ανελέητη συγκίνηση, ακόμα και αν η συγκίνηση είναι και αποστροφή δηλαδή μπορεί κάποιος να έρθει να του είναι πολύ έντονα αυτό που δεν ξέρει να το διαχειριστεί».
Η Ζαφειρία Τσιρακάκη, για τον συμπρωταγωνιστή της, τον Χρήστο Σάντα Μαρία , δεν χρειάζεται να σκεφτεί πολύ για να πει πως «είναι ένας πολύ καλός μου συνεργάτης. Έχουμε ξεκινήσει σχεδόν από τα πρώτα μου βήματα.
Ο Χρήστος δεν ήταν στην Ελλάδα όταν εγώ ξεκίνησα, ήταν στο εξωτερικό. Όταν γύρισε, λοιπόν βρεθήκαμε τελείως τυχαία ,συναντηθήκαμε οι δυο μας και ήταν μια καρμική συνάντηση,
Είναι καταπληκτικός χορευτής, φοβερός άνθρωπος, που για μένα είναι και σημαντικό αυτό. Γιατί χτίζουμε σχέση εμπιστοσύνης, οπότε χωρίς εμπιστοσύνη, όπως καταλαβαίνεις όσο καλός να είσαι, όσο ικανός και ταλαντούχος δεν μπορείς να πας πολύ μακριά.
Η Μυρσίνη και η Φάμπρικα
Γνωρίζετε, μάλλον, οι περισσότεροι πως η Μυρσίνη, είναι ο τόπος καταγωγής της Ζαφειρίας Τσιρακάκη. Αυτόματα, σκέφτεται κανείς, πως για αυτό επέλεξε να παρουσιαστούν οι τέσσερις παραστάσεις της ομάδας της , Quo Vadis Dance Company, εκεί. Αλλά, η Ζαφειρία είναι ένας καλλιτέχνης που δεν κάνει εκπτώσεις, έχει απόλυτη συνείδηση και γνώση πως ο χώρος λειτουργεί συνοδευτικά με το θέαμα, κι έτσι , μπορεί να υπήρχε ο νόστος της επιστροφής, αλλά υπήρχε, πρωτίστως, ο πιο κατάλληλος χώρος: Η Φάμπρικα. Μας λέει :
«Ήθελα ήθελα πάρα πολύ να φέρω άλλη μια δουλειά στη Σητεία. Οι συγκυρίες το έφεραν έτσι που είχαμε τον Αποχαιρετισμό.. Είναι ένα εύκολο έργο να ταξιδέψει. Είναι ένα έργο που μπορεί να μιλήσει στους ανθρώπους, γιατί εμένα αυτός είναι ο στόχος μου, να μιλάω και να καταλαβαίνει και η γιαγιά μου. Αυτό είναι μια φράση που λέμε οι καλλιτέχνες . Να μην καταλαβαίνει μόνο αυτός που είναι συνηθισμένος στα πολιτιστικά δρώμενα.
Ο μόνος χώρος, ο οποίος πραγματικά ταίριαζε σε αυτό το έργο και θα το αναδείκνυε ,και δεν θα ήταν απλά μια καλοκαιρινή παρουσίαση σε ένα καλοκαιρινό θέατρο ήταν η Φάμπρικα και δεν σου κρύβω ότι έχω ενθουσιαστεί με το χώρο. Εγώ το θυμόμουνα πολύ διαφορετικά είχα καιρό να επισκεφτώ αυτό το χώρο. Τον έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Ο πολιτιστικός σύλλογος έχει κάνει φοβερή δουλειά».
Είπαμε πολλά περισσότερα με την Ζαφειρία Τσιρακάκη που μπορείτε να ακούσετε στο ηχητικό αρχείο στο τέλος του κειμένου .
Να θυμίσουμε πως η πρωτότυπη μουσική είναι του Βασίλη Κουτιλέρη, όμως, στις παραστάσεις στην Μυρσίνη, υπάρχει μια μουσική προσθήκη- έκπληξη , ειδικά για τους κατοίκους της κοινότητας .
ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
