Η Ελλάδα του Πολυτεχνείου
Του Νίκου Κουρουπάκη
Θα ήταν κοινότυπο να αναφερθώ και κυρίως να αναλωθώ σε στερεότυπες φράσεις και
δηλώσεις γι αυτή τη μέρα. Υπάρχουν άλλοι που το κάνουν καλύτερα.
Θα σταθώ όμως στην κληρονομιά της εξέγερσης ως δείγμα αντίστασης, ως απόσχιση
από την σιγουριά της καθημερινότητας, οδηγώντας την επταετία της ντροπής στη λήξη
της. Χρέος λοιπόν απέναντι στους νεκρούς εκείνης της μέρας είναι κάθε χρόνο να
σκεφτόμαστε το πολυτεχνείο και την εξέγερσή του ως μια πράξη αγώνα ενάντια σε
κάθε φασιστικό μοντέλο, στην καταπίεση και τον εθνικό εξευτελισμό.
Οι νοσταλγοί της επταετίας υπάρχουν ακόμα, με εν ενεργεία πολιτικά και
κυβερνητικά στελέχη να αμφισβητούν τους νεκρούς, την εξέγερση και γενικά τον
ηρωισμό των ανθρώπων που αποφάσισαν να θυσιαστούν. Όλοι αυτοί που κλείστηκαν
εκεί μέσα ήταν αποφασισμένοι να θυσιαστούν, όχι να πολεμήσουν, αλίμονο, αν είχαν
όπλα θα καταπατούσαν τις ίδιες τους τις αρχές. Δεν θα σήκωναν το όπλο ποτέ να
χτυπήσουν αδέρφια τους, με νωπές τότε ακόμα τις μνήμες του εμφυλίου. Άσχετα ότι
τα απομεινάρια του φασισμού το έκαναν.
Παιδιά, φοιτητές, περαστικοί έπεσαν στο όνομα της δημοκρατίας, έπεσαν γιατί το
θέλησαν να είναι εκεί, ήταν επιλογή τους και τους χρωστάμε αιώνια ευγνωμοσύνη γι’
αυτή τους την θυσία. Ανήκω σε αυτούς που είχαν την τύχη να παρατηρούν τα
πράγματα από κοντά, σ αυτούς που είχαν αποφασίσει να βάλουν τέλος στην
επτάχρονη ντροπή. Δεν συγκρίνεται όμως με τον αγώνα αυτών που βρέθηκαν εντός
του πρώτου ελεύθερου τμήματος της χώρας, διότι εκείνη τη στιγμή στην αυλή του
πολυτεχνείου είχε απελευθερωθεί όλη η Ελλάδα και όλος ο κόσμος άρχισε πλέον να
αισθάνεται ότι η ελευθερία θα απλωθεί από την Πατησίων στην υπόλοιπη χώρα. Και
έτσι έγινε. Ήταν η άσφαιρη χαριστική βολή στους άθλιους δικτάτορες που
κατακρεούργησαν την Ελλάδα και την Κύπρο. Δεν δίστασαν να στρέψουν τα όπλα
τους σε παιδιά, αλλά οι σφαίρες τους ήταν λίγες για να σκοτώσουν τις ιδέες των
εξεγερμένων.
Κάθε χρόνο γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου και την αμφίσημη απάντηση ενός
δικτάτορα σε ένα φασίστα εισβολέα με λαμπρότητα και περηφάνεια. Περηφάνεια που
αξίζει σ αυτούς τους Ήρωες του Βαλκανικού μετώπου και όχι στο δικτάτορα Μεταξά.
Δεν αξίζει όμως και στους Ήρωες της Πατησίων και της Στουρνάρη ανάλογη
λαμπρότητα; Φασίστες πολέμησαν και αυτοί, χωρίς όπλα, μόνο με τη φωνή τους και
τα κορμιά τους που φάνηκαν αρκετά στο να στείλουν στον καιάδα τη χούντα.
Δεν αξίζουν σ αυτούς τους Ήρωες παρελάσεις και σημαίες; Δεν αξίζουν ούτε καν μια
αργία; Αξίζουν! Αλλά όπως λένε οι γονείς τους, οι συγγενείς τους και οι εν ζωή φίλοι
τους, δεν το έκαναν γι αυτό. Το έκαναν για να μπορούν σήμερα ακόμα και τα
απομεινάρια των συνταγματαρχών να είναι ελεύθεροι, για μια δημοκρατία που
καθένας θα έχει το δικαίωμα να λέει την άποψή του ακόμα και ενάντια σ αυτή.
Αυτό είναι το μήνυμα του πολυτεχνείου. Ήταν η αυλή που φιλοξένησε μια ιδανική
και ελεύθερη Ελλάδα. Ήταν προς στιγμήν η Ελλάδα του πολυτεχνείου
Νίκος Κουρουπάκη
Η Ελλάδα του Πολυτεχνείου Του Νίκου Κουρουπάκη
