7 μήνες μετά. Δεν με εντυπωσιάζει πια η προκλητική αδιαφορία των υπευθύνων. Δήμος, Περιφέρεια, Κράτος.
Δεν με εκπλήσσει η εγκληματική βραδύτητα και τα χαμηλά αντανακλαστικά.
Δυστυχώς γνωρίζω πια πρόσωπα και καταστάσεις.
Εκείνο που με εντυπωσιάζει και με ανησυχεί είναι η δική μας ανοχή. Ο δικός μας εφησυχασμός. Πως ανεχόμαστε αυτές τις εικόνες ντροπής 7 μήνες μετά.
Καμία παρέμβαση δεν έχει γίνει στο Κολονέλο. Η λιμνούλα της φωτογραφίας είναι βοθρολύματα. Στο κέντρο της πόλης.
Στο δρόμο προς Ρούσα Εκκλησιά η κατάσταση είναι δραματική. Είναι θαύμα που δεν θρηνήσαμε συμπολίτη μας πρόσφατα.
Το πιο επικίνδυνο σημείο του παραλιακού δρόμου παραμένει σχεδόν 7 μήνες χωρίς μπάρες ασφαλείας. Το τμήμα αυτό του δρόμου έχει υποστεί καθίζηση και αναστροφή της κλίσης και γνωρίζουμε όλοι την επικινδυνότητά του.
Γνωρίζω ότι τα προβλήματα σε όλο το δήμο είναι πολλά.
Εγώ αναφέρομαι σε αυτά που συναντώ καθημερινά στη διαδρομή για τη δουλειά μου.
Τα έχουμε θέσει πολλές φορές τα θέματα αυτά στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Προσωπικά έχω επικοινωνήσει με τη Περιφέρεια κατ΄επανάληψη. Έχω τηλεφωνήσει, έχω στείλει επιστολές. Αγρόν ηγόρασα. Έχω απογοητευτεί. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.
Το μόνο που μπορώ πια να κάνω είναι να εκφράσω δημόσια την αγανάκτησή μου.
Ξέρω ότι θα ξεκινήσουν τις όποιες παρεμβάσεις λίγο πριν τις εκλογές γιατί γνωρίζουν ότι οι πολίτες έχουν κοντή μνήμη.
Μετά από αρκετά χρόνια που ασχολούμαι με τη τοπική αυτοδιοίκηση με χαρά σας λέω ότι τέτοιου είδους τακτικισμοί μου προκαλούν αηδία. Εγώ, με αυτές τις εικόνες στο μυαλό μου θα πάω να ψηφίσω.
