Αυτό που λέμε ταλέντο, είναι κυρίως δουλειά.
Δουλειά με τον εαυτό σου, για να αποφασίσεις τι θα πετάξεις και τι θα κρατήσεις από ένα πολύ θολό και ασχημάτιστο στην αρχή του σχέδιο του μυαλού και πρακτική δουλειά στη συνέχεια.
Όλοι, και ευτυχώς είναι πολλοί αυτή στην Σητεία που πιάνουν στα χέρια τους το τίποτα σχεδόν για να το κάνουν κάτι, και όχι κάτι οτιδήποτε αλλά τέχνη, ξέρουν πως η ψυχική πάει μαζί με τη σωματική κόπωση-είναι σαν να προσπαθείς να υπερβείς τα όρια σου, κι αυτή είναι η χαρά και η ικανοποίηση.
Με έναν ικανοποιημένο άνθρωπο, ως προς αυτό, συζητήσαμε στον STYLE100, με την ευκαιρία της τελευταίας του ταινίας «Ο Νίκος Μαράκης βλέπει τη φύση».
Είναι ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Μιχάλης Γιαννακάκης ,μια προσωπικότητα που επιμένει να παραμένει «ατακτοποίητη» σε ποια κατηγορία να τον συμπεριλάβεις;
Έχοντας ασχοληθεί με σινεμά και θέατρο, με τη συγγραφή ποίησης, με τη φωτογραφία , τη συλλογή αρχειακού υλικού για τον πολιτισμό της περιοχής και μαζί έχει επιμεληθεί παρουσιάσεις βιβλίων και εικαστικών έργων, έχοντας αναλάβει μαζί με την σύμβουλο Πολιτισμού του δήμου Μαρία Γιαννακάκη πρωτοβουλίες που οδήγησαν σε πολιτιστικά γεγονότα, με διάρκεια και συνέχεια και όχι «πυροτεχνήματα», έχει την σημαντική προσωπική του καταγραφή στα γεγονότα της πόλης και πέραν αυτής.
Για όλα αυτά κι άλλα που δεν είναι σωστό να κοινοποιηθούν, τον Μιχάλη Γιαννακάκη τον αντιμετωπίζω με θαυμασμό αλλά και με μόνιμη απορία: Τι άλλο έχει στο μυαλό του;
Η συζήτηση στον STYLE100 επικύρωσε και την απορία και τον θαυμασμό, κι από την αρχή να πω πως συν δημιουργός της ταινίας ο Νίκος Μαράκης, δεν παραβρέθηκε δια ζώσης στη συζήτηση, από δικό μου λάθος για το οποίο του ζητώ και από εδώ συγνώμη, είχε όμως την καλοσύνη να παρέμβει τηλεφωνικά. Κι όσα είπε, είναι σημαντικά.
«Οι ταινίες του Ισίδωρου»
Ας αρχίσουμε από αυτόν τον υπέρτιτλο στην ταινία «Ο Νίκος Μαράκης βλέπει τη φύση» γιατί χρειάζεται εξήγηση. Είναι «Οι ταινίες του Ισίδωρου».
Λέει ο Μιχάλης Γιαννακάκης, πως «πρόκειται για μια σειρά πέντε ταινιών, τώρα βρισκόμαστε στην τρίτη. Αυτές οι τρεις πρώτες είναι ντοκιμαντέρ για την περιοχή μας, το ένα ήταν το λιμάνι της Σητείας, το άλλο ήταν για τον Πετρά και το τρίτο είναι ο Νίκος Μαράκης. Θα ακολουθήσει η ταινία που έχει να κάνει με μια αφήγηση μιας κυρίας μεγάλης ηλικίας για την κατοχή και το τελευταίο θα είναι για τον άγιο Ισίδωρο. Από εκεί και ο τίτλος. Για μένα είναι μεγάλο θέμα γενικότερα ο Άγιος Ισίδωρος. Μια προσωπική ιστορία, αλλά και μια ιστορία για την περιοχή μας. Ένα φανάρι είναι, φάρος, όνομα και πράγμα, οπότε έδωσα στον κύκλο αυτό το όνομα».
Διάσωση, περίθαλψή, φωτογράφιση σπάνιων ειδών σε μια ταινία
«Είναι αξιοθαύμαστος ο Νίκος Μαράκης . Η δράση του είναι πολύ σημαντική και είναι η αιτία που έγινε η ταινία. Είναι οι δράσεις που κάνει η οικογένειά του, χωρίς να τις στηρίξει κανένας άλλος και χωρίς την απαίτηση από κάποιον», λέει ο Μιχάλης Γιαννακάκης. «Το κάνει μόνος του, επειδή αυτός το αισθάνεται έτσι, να περιθάλπει και να απελευθερώνει τραυματισμένα και κακοποιημένα ,κυρίως άγρια ζώα»,
Ο Μιχάλης διευκρινίζει: «Η ταινία παρακολουθεί και την άλλη δράση του Νίκου, που είναι πολύ σημαντική, εκτός από τη διάσωση. Είναι η φωτογράφιση, διότι ο Νίκος μπήκε σε αυτή την ιστορία μέσα από τη φωτογραφία.
Ξεκίνησε να φωτογραφίζει, εντυπωσιάστηκε από τη φύση, από εντυπωσιακά πουλιά και αυτή η ενασχόληση με τη φωτογράφηση τον έφερε στη διάσωση.
Ο κόσμος σε αυτόν απευθυνόταν όταν έβρισκε κάποιο τραυματισμένο πουλί, κυρίως πουλί που δεν ήξερε που να απευθυνθεί για τη σωτηρία του και αφηνόταν στον Νίκο.
Έτσι σιγά σιγά ,από τη φωτογράφιση, από το ενδιαφέρον, από τη γνώση για τα πουλιά και πέρασε στη διάσωση.
Και αυτό ακολουθεί η ταινία, οπότε αυτή η ιστορία ξεκινάει το 1990. Από τις φωτογραφίες και αρχεία. Το 95 νομίζω ήταν ο πρώτος τραυματισμένος γλάρος που του πάει ένας φίλος του . Μέχρι σήμερα έχουν περάσει αρκετά ζώα, κυρίως πουλιά.
Μέσα από την τέχνη μπορείς να περάσεις την έμπρακτη βοήθεια και πως αυτή η έμπρακτη βοήθεια μπορεί να απλωθεί και να γίνει κτήμα πολλών μέσα από τη συνείδηση, την καλλιέργεια.
Το θέμα είναι να γίνουν οι άνθρωποι ευαίσθητοι πάνω στα θέματα αυτά, οπότε αυτή η δουλειά που κάνει και αυτή η δράση του ευαισθητοποιεί πάρα πολύ κόσμο, διότι ο κόσμος καταλαβαίνει τη σημασία , την αξία της άγριας ζωής. Η ταινία βάζει το αίτημα για δημιουργία κέντρου περίθαλψης. Δεν υπάρχει στην Ανατολική Κρήτη. Έχουμε ένα πολύ μεγάλο πληθυσμό στην περιοχή μας. Πρέπει τα πράγματα αυτά να μπαίνουν σε κουβέντα, έτσι και βρεθούν άνθρωποι που θα τους αρέσει αυτή η ιδέα. Έτσι πιστεύω θα γίνουν πράγματα».
Νίκος Μαράκης : Αυτό που κάνουμε είναι απλό και ταπεινό, ο Μιχάλης το έκανε τέχνη
«Ο Μιχάλης είναι πολυτάλαντος και μπορεί αυτό που κάνουμε εμείς να είναι πολύ απλό αλλά έχει την ικανότητα να το κάνει πολύ πιο όμορφο», μας λέει ο Νίκος Μαράκης για την ταινία.
Απολύτως συνειδητοποιημένος αλλά και προσγειωμένος κάνει την απλή διατύπωση πως « ότι βλέπουμε και όπου κινούμαστε είναι η φύση, η πανίδα και η χλωρίδα Αυτό θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Η τεχνολογία από την άλλη, μπορεί να μας βοηθήσει να μπορούμε να ταξιδέψουμε, αλλά δεν μπορούμε να νιώσουμε, να δούμε όλες αυτές τις ομορφιές που είναι γύρω μας».
Η δράση του Νίκου Μαράκη, της οικογένειας του και των συνεργατών του, έχει βοηθήσει στην προσέλευση περισσότερων εθελοντών, και όπως μας λέει ο ίδιος δεν υπάρχει κάποιου άλλου είδους στήριξη από κάπου.
Υπήρξε όμως η προθυμία του σημερινού δημάρχου, Γιώργου Ζερβάκη, να παραχωρήσει χώρο, και όπως λέει ο Ν. Μαράκης, «για να μην είμαι άδικος, πρέπει να πω ότι προσέγγισα πριν 2 χρόνια τον Γιώργο Ζερβάκη ,ο οποίος είναι ο μόνος που όχι μόνο δεν αρνήθηκε αλλά προσπάθησε να βρεθεί χώρος».
Πίσω στην ταινία: «Ο Μιχάλης χτύπησε καρδιά, έπιασε στόχο κανονικά και πέτυχε με αυτό τον τρόπο. Να ευαισθητοποιεί παραπάνω την κοινωνία» .
Σταθερή στόχευση, παρά τα εμπόδια η δημιουργία καταφυγίου άγριων ζώων.
Η ταινία, προβλήθηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι στη Σητεία, στα πλαίσια του «Εικαστικού Καλοκαιριού» στο άνοιγμα της έκθεσης φωτογραφίας του Νίκου Μαράκη. Συμμετείχε στο Φεστιβάλ Ταινιών της Ιεράπετρας, όπου τιμήθηκε με το δεύτερο βραβείο και στο Φεστιβάλ Χανίων, στο πληροφοριακό τμήμα με online προβολές .
Λέει ο Μ. Γιαννακάκης: «Στο φεστιβάλ Χανίων, η πιο κερδισμένοι πόλη είναι η Σητεία. Και το λέω αυτό, διότι εκτός τη δικιά μας συμμετοχή είχε συμμετοχή ο Δημήτρης Παθιακης , η Μαρία η Καραμανωλάκη, σαν συνθέτης, ο Σπύρος Ρουμελιώτης, ο οποίος ασχολείται επαγγελματικά με τον ήχο, για την ταινία «Νήζα-Ο όρκος και το άγραφο δίκιο των βοσκών του Ψηλορείτη» πήρε το βραβείο για την Κρήτη.
Φυσικά παίχτηκε και πήρε βραβείο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ η ταινία «Ζάκρος» του Φίλιππου Κουτσαφτή, η οποία ασχολείται με τον αρχαιολογικό χώρο της Κάτω Ζάκρου, με την ανασκαφές του Πλάτωνα κτλ.».
Μια γεμάτη ατζέντα
Για την συνάντηση Γεωπάρκων Ελλάδας Κύπρου, που πραγματοποιήθηκε στη Σητεία, ο Μιχάλης Γιαννακάκης δημιούργησε μια ακόμα ταινία «ταυτότητα» της περιοχής, που εστιάζει στην ελιά, διαχρονικά.
-Μέσα στον Νοέμβριο, έχει προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί η προβολή των τριών, έως τώρα, ταινιών του κύκλου «Οι ταινίες του Ισίδωρου» στο Πολύκεντρο.
-Στο θέατρο:
«Και πάλι φέτος θα κάνω μια παράσταση με ένα ντόπιο συγγραφέα. Είναι ένα έργο του Νίκανδρου Σηφάκη ,έχει δώσει κάποια δείγματα παλιότερα. Έχει πολύ ενδιαφέρον, με ένα λόγο σύγχρονο, καυστικό, έξυπνο ,με χιούμορ, με κριτική ματιά. Ελπίζω μέχρι την άνοιξη του 24 να το έχουμε παρουσιάσει στο Πολύκεντρο».
« Έχουμε πολύ θεατρικό δρόμο μπροστά μας, γιατί έχω και ένα έργο ήδη στα χέρια μου ,το έχει γράψει μια φίλη Αγγλίδα συγγραφέας, η Antoinette Moses.
-«Με τον φίλο μου, τον Νίκο τον Νικολάου θα κάνουμε μετά τη Μήδεια.
. Έχω δουλειά στο θέατρο πολύ και χαίρομαι πάρα πολύ, διότι είναι έργα δικά μας , από ανθρώπους που ζούνε, που σημαίνει ότι στον προβληματισμό, περικλείεται και συμπεριλαμβάνεται ο άνθρωπος και η ζωή που συμβαίνει εδώ. Κάνουμε το θέατρο, το δικό μας, το σύγχρονο. Νομίζω ότι έτσι δημιουργείται αυτό που θα λέγαμε παράδοση σε ένα τόπο. Δεν είναι μόνο να πιάνουμε και να ξαναπαίζουμε κομμάτια που έχουν παιχτεί πολλές φορές , δηλαδή τα θεατρικά έργα, τα σπουδαία. Καμία αντίρρηση, αλλά αυτό που εμένα με ενδιαφέρει είναι να δημιουργήσουμε θέατρο από το τίποτα, από το μηδέν και αυτό μες στο χρόνο, αργότερα, όταν εμείς δεν θα είμαστε πια εδώ, θα αποκτήσει την αξία που του πρέπει».
ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ:
ΜΕΡΟΣ 1
ΜΕΡΟΣ 2
ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
