Ήρθε η ώρα που μια στερεότυπη φράση που χρησιμοποιούμε σε αυτές τις περιπτώσεις να βρει την κυριολεξία της, στον αποχαιρετισμό στον Μίκη Θεοδωράκη.
Άφατη θλίψη, με κεφαλαία και χωρίς εκπτώσεις για τον Μίκη, χωρίς κανέναν επιθετικό προσδιορισμό, και επειδή τους έχουμε σπαταλήσει σε άλλες περιπτώσεις
και γιατί το μέγεθος του ανθρώπου δεν χωρά σε τέτοια σχήματα.
Το σχήμα, ήταν ο ίδιος, και θα εξακολουθήσει να είναι, αυτή η φωτεινή, μεγάλη, φιλόξενη σκιά της μουσικής, των αγώνων, της ποίησης, τη ζωής και της τέχνης, όλα μαζί και αρμονικά στην μακρά ζωή του.
Σε μια Πέμπτη, που έγινε μια φορτισμένη Μεγάλη Παρασκευή για την Ελλάδα και όλον τον κόσμο που είχε συναντήσει ο Μίκης Θεοδωράκης στην ζωή και την τέχνη του, καταλάβαμε, πως θα πρέπει να μάθουμε να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς την στιβαρή παρουσία του.
Σαν ένα πλοίο που στερείται τον καπετάνιο του.
Όχι όμως και την πυξίδα.
Έχει φροντίσει ο Μίκης , με επιμέλεια, με γενναιότητα και συνέπεια.
Αντίο.
ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
