Χωρίς εντυπωσιασμούς και εκθαμβωτικά prompts,όπως εξάλλου κάνει πάντα το Θέατρο της Σητείας «κυλάει» η παράσταση του έργου του Νίκανδρου Σηφάκη «Αχ, βρε Μαρία» που παρουσιάζει για δύο μέρες ακόμα(Σ/Κ) το Θέατρο της Σητείας στο Πολυκεντρο (9μ.μ ).
Αντιθέτως ο μινιμαλισμός είναι κυρίαρχος-όχι μόνο σε επίπεδο σκηνικών-κοστουμιών, αλλά και στην ερμηνεία των ηθοποιών, που έλεγξαν τα εκφραστικά τους μέσα με επαγγελματική δεινότητα. Ούτε μούτες, ούτε γκριμάτσες.
Είπαμε πως η παράσταση «κυλάει, γιατί αυτό γίνεται, με τις πολλές μικρές σκηνές του έργου να ξεδιπλώνουν την κρυφή ζωή μιας οικογένειας. Την κρυφή ζωή. Κι όταν έρχεται η αλήθεια στο φως, αυτή η κλασική οικογένεια, στέκεται αμήχανη, αρνητική, κάποιες φορές και εχθρική, απέναντι στην πραγματικότητα.
Ο Νίκανδρος Σηφάκης, με καθαρό και σύγχρονο λόγο, αποφεύγει κάθε τι που θα μπορούσε να εκληφθεί ως διδαχή, μας δίνει τα γεγονότα , τα κυρίαρχα και τα παράπλευρα και αφήνει το θεατή να αποφασίσει με ποιον είναι-αν πρέπει να είναι με κάποιον.
Μιλήσαμε για μινιμαλισμό. Σαφώς και είναι αυτή «σφραγίδα» του σκηνοθέτη της παράστασης , του Μιχάλη Γιαννακάκη, αν μπορούμε να κρίνουμε από προηγούμενες δουλειές του κι στο Θέατρο και στον κινηματογράφο .Διαχειρίστηκε το έργο με σεβασμό και χωρίς κοινοτοπίες για τους Κρητικούς π .χ
Η συνάντηση του σκηνοθέτη με τος ηθοποιούς του, είναι πρέπει να ήταν πολλή επιτυχημένη, αφού είδαμε ερμηνείες εξαιρετικές, σε ένα έργο που απαιτεί να μπορείς από την καθημερινή ή και εύθυμη κατάσταση να πέσεις σε πένθος, σε πένθος, λύπη, απελπισία, αναμονή. Ελπίδα. Μέχρι την λυτρωτική στιγμή που αποδέχεσαι την αλήθεια, όπως είναι, γυμνή.
ι
Για τους ηθοποιούς- με σειρά εμφάνισης
Ο Joao Santos Pereira αποδεικνύει πως πέρα από την προφορά, που βοηθάει στον ρόλο που ειρηνεύει, μπορεί να ανταποκρίνεται με ευκολία, στις απαιτήσεις ενός ρόλου, που εύκολα θα μπορούσε να διολισθήσει στην γραφικότητα .Καμία γραφικότητα.
Την ξέρουμε πόσο καλή είναι η Μαρία Αχλαδιανάκη, επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά και σε δυο ρόλους- ο δεύτερος αν και βουβός, είναι απολαυστικός.
Η Κλειώ Ρουσομουστακάκη κάνει ντεμπούτο, ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή, αλλά είναι σαν να μην είναι η πρώτη φορά. Το’χει.
Ένα δάκρυ που πασχίζει να βγει είναι η πολλή ξεχωριστή περίπτωση της Άννας Ατζολιδάκη. Εδώ, υπάρχει μια σκηνή που την παίρνει όλη πάνω της .Και συγκινεί. Συγκινεί, ενώ λίγο πριν, σε έκανε γελάς, με το αίσθημα να είναι στον ίδιο υψηλό τόνο. Και στο γέλιο και στο δάκρυ.
Ο Λάμπρος Τσικαλάκης σε έναν ρόλο που θα μπορούσε να χαθεί ανάμεσα στα πολλά που συμβαίνουν , φτιάχνει γερό, δομημένο χαρακτήρα.
Ο Μιχάλης Γιαννακάκης είναι και ηθοποιός, που σε έναν ρόλο δύσκολο δείχνει μια καλή, καλλιεργημένη τεχνική- και είναι σαν να μην ακολουθεί καμία τεχνική.
Ο Γιώργος Οικονομάκης, καλύτερος από κάθε άλλη φορά (γνώμη μου) εξοικονομεί από την πληθωρική του προσωπικότητα , τα στοιχεία που στηρίζουν κάθε φορά την κατάσταση του χαρακτήρα του σε πολλές διακυμάνσεις.
Ο Κωστής Δανδουλάκης ,έχει δημιουργήσει απαιτήσεις στο κοινό της Σητείας, από τις πολλές και πάντα καλές ερμηνείες του. Το χειροκρότημα αποδεικνύει πως το θεατρόφιλο κοινό της πόλης, ικανοποιήθηκε. Πάλι.
ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟλΑΟΥ
