Ποιο μέλλον;
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, η διαφαινόμενη πτώχευση των Βιοκαλλιεργητών Σητείας ΑΕ με κύριο μέτοχο τη Μονή Τοπλού.
Πριν λίγα χρόνια, στο συλλαλητήριο της πλατείας, πέρα από την δεδομένη συμπαράσταση και στήριξη στους απολυμένους εργαζόμενους της εταιρείας, εκφράσαμε την βαθιά ανησυχία του αγροτικού κόσμου για το τί μέλλει γενέσθαι. Δυστυχώς, μετά το λουκέτο της Ένωσης Σητείας, μάλλον έρχεται και το λουκέτο των Βιοκαλλιεργητών Σητείας ΑΕ.
Στις νέες εποχές που οι φυτεύσεις ελαιόδεντρων σε πολλές χώρες του πλανήτη αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, ο ανταγωνισμός θεριεύει και οι κλιματολογικές συνθήκες στον τόπο μειώνουν την ποσότητα, αλλά και χειροτερεύουν την ποιότητα της παραγωγής, χάνονται εργαλεία στήριξης και ανάπτυξης του προϊόντος.
Η μονοκαλλιέργεια της ελαιοπαραγωγής, οι ελάχιστες ποσότητες των τελευταίων χρόνων, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη ελαιουργικής πολιτικής, δίνουν τη χαριστική βολή στην περιοχή.
Περιμένουμε χρόνια να μάθουμε τις αιτίες και τους λόγους της διάλυσης της Ένωσης Σητείας. Ευθύνες πολιτικές, ποινικές και διοικητικές δεν αποδόθηκαν ποτέ. Θα συμβεί το ίδιο και με τους Βιοκαλλιεργητές Σητείας ΑΕ; Το μοναστήρι και η εταιρεία δεν είναι ξεκομμένα από το κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι της πόλης. Στηρίχθηκαν διαχρονικά από τους συμπολίτες μας που έβαλαν πλάτη για να δημιουργηθούν αυτά που τώρα καταρρέουν. Οι κύριοι υπεύθυνοι νιώθουν την ανάγκη να απολογηθούν για τα τεκταινόμενα; Ο Δεσπότης, ο Ηγούμενος, τα διευθυντικά στελέχη της εταιρείας, τί έχουν να απαντήσουν; Ξέρουμε, είναι απασχολημένοι με τη συναυλία της Μαρινέλλας. Πρώτη φορά πτώχευση μετά μουσικής, μπράβο σας!
Υπάρχει μέλλον για το λάδι;
Υπάρχει μέλλον για τη Σητεία;
Κάποιοι θα αντιπροτείνουν την «πράσινη ανάπτυξη» των αιολικών και φωτοβολταϊκών πάρκων.
Κύριοι, τα ψέματα τελείωσαν. Εάν αυτό «οραματίζεσθε», βγείτε ευθαρσώς και ομολογήστε το. Βουλευτές, δήμαρχος, πρόεδροι τοπικών κοινοτήτων και όποιος άλλος, ανοιχτά στο φως πάρτε την ευθύνη λόγων και πράξεων.
Το παιχνίδι ήταν στημένο εξαρχής. Μπαταρία η περιοχή, φθίνουσα αγροτική παραγωγή, «ψιλολόγια» τουρισμού και όποιος αντέξει. Η νεολαία, όσοι δεν ξενιτεύτηκαν, ντελίβερι στα αμέτρητα καφέ (μέχρι πότε;), περιμένοντας έστω τους «βαρβάρους» που θα ήταν κάποια λύση. Η διανόηση της πόλης, οι επιστημονικοί σύλλογοι, οι συλλογικότητες, θα αρθρώσουν επιτέλους λόγο;
Όταν η βάση και το εποικοδόμημα γκρεμίζονται (για όσους καταλαβαίνουν), η σιωπή δεν είναι ποτέ χρυσός.
Σητεία, 16/07/2024
Δημήτρης (Μίμης) Δερμιτζάκης
