Περιμέναμε ένα τηλεφώνημα.
Δεν ξέραμε τίποτα.
Αν ζουν, αν πρόλαβαν να φύγουν, αν ήθελαν να φύγουν από το σπίτι στην Αμμόχωστο.
Ο τι μαθαίναμε ερχόταν από το ραδιόφωνο, ελληνική υπηρεσία του BBC και Deutche Welle.
Συγκεχυμένες πληροφορίες και γεγονότα χωρίς χρονική σειρά
Την εισβολή στο Προεδρικό Μέγαρο , την μάθαμε , και έτσι προστέθηκε και ο θείος Σάββας στην αγωνία μας . Υπηρετούσε στην Προεδρική Φρουρά. Στην φρουρά του Μακάριου.
Λίγα χρόνια πριν, το 70, με τα ξαδέλφια μου στο σπίτι τους , απέναντι από ένα σχολείο, θυμάμαι, μετά στην παραλία της Αμμοχώστου, μετά με τον θείο Σάββα στο Τρόοδος, στον Πρόδρομο η αδελφή του πατέρα μου, βόλτα στην Λευκωσία.
Πολύ ζέστη , πολύ ομορφιά και μια γνωριμία με καλούς ανθρώπους, που ήταν συγγενείς που εγώ (και η αδελφή μου ) δεν γνωρίζαμε καλά -καλά.
Το 74 όλα άλλαξαν ξαφνικά. Ήμουν ένα παιδί, αλλά την αγωνία την έζησα, την είδα στα μάτια του πατέρα μου, στο κλάμα τη μητέρας που προσπάθησε να το κρατήσει κρυφό, αλλά τα παιδιά καταλαβαίνουν.
Το τηλέφωνο ήρθε μετά από πολλές ώρες. Θυμάμαι μια φωνή , που προσπαθούσε να είναι δυνατή, και σταθερή να λέει ,«είμαστε καλά». Και να σπάει σε αναφιλητά.
Οι δικοί μου συγγενείς ήταν καλά. Πρόσφυγες πια, αλλά ζωντανοί. Εξω από το σπίτι τους , μακριά από την πόλη τους, την Αμμόχωστο, χωρίς να ξέρουν ποιο αύριο θα έχουν, αν έχουν
Και ο Σάββας, καλά. Ενας πολύ νέος άντρας τότε, που έζησε την φρίκη από κοντά .Οταν μας εξιστόρησε την ιστορία του, κλάψαμε.
Αυτήν ακριβώς την στιγμή, σαράντα επτά χρόνια πριν κατάλαβα πως η ιστορία με αφορά προσωπικά.
Όχι μόνο η συγκεκριμένη ιστορία, όχι γιατί είχα συγγενείς στην Κύπρο, αλλά γιατί αυτό που έγινε αφορά ανθρώπους και ζωές.
Πάντα αφορά ανθρώπους και ζωές που είναι , με έναν τρόπο όλοι δικοί μας, «συγγενείς».
Οπου κι αν γίνεται, με οποίους κι αν γίνεται, είναι από τότε μια υπόθεση προσωπική. Μια προσωπική πληγή.
Για κάθε πρόσφυγα, κάθε πόλεμο, κάθε ξεριζωμό, κάθε θύμα. Κάθε άνθρωπο απέναντι στην βία.
ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
