Ακόμα δυο λόγια για τη Βιολέτα…
Η πρώτη μας σχέση με τον Νίκο Νικολάου ήταν η σχέση δασκάλου μαθητή.
Αβίαστα ομολογώ, έστω κατόπιν εορτής, πως νωρίς μέσα από το τετράδιο των εκθέσεων σου, αγαπητέ συνάδελφε Νίκο, διέγνωσα την αθεράπευτα «ποιητική» σου φλέβα και ανέμενα υπομονετικά μια «Βιολέτα», πνευματικό σου δημιούργημα που σήμερα μας εκπλήσσει όλους ευχάριστα.
Αγαπητέ Νίκο, η φύση με τους νόμους της, αναπόδραστη ανάγκη ακόμα και για τους θεούς, δογματικά εντέλλεται: Ο δάσκαλος διδάσκει και ο μαθητής μαθαίνει. Στην περίπτωσή μας ωστόσο, σημειώθηκε μια εκπληκτική ανατροπή, μια υπέρβαση του μέτρου και των αρμοδιοτήτων, σύμφωνα με τις επιταγές της Φύσης.
Οι ρόλοι στη σχέση μας αντιστράφηκαν. Σήμερα εσύ ο μαθητής, ο πολλά υποσχόμενος από το 1978,διδάσκεις όλους τους γύρω σου και φυσικά εμένα, έναν από τους δασκάλους σου, έργω και λόγω. Με την πρόσφατη δημιουργία σου «Αρκετά με τη Βιολέτα». επιβεβαιώνεται το γνωστό ρηθέν «ουκ εν το πολλώ το ευ», και με αναγκάζεις χωρίς περιστροφές να προσυπογράψω το του Σόλωνος «γηράσκω αεί διδασκόμενος», επικαλούμενους τη μαρτυρία του δικού μας ποιητή, του Βιτσέντζου Κορνάρου: « κ΄ η Τέχνης σ’ έτοιο κάμωμα ενίκησεν τη Φύση» ενίκησε τη φύση».Α1498
Διδάσκεις «λόγω» δια στόματος της ηρωίδας σου, της Βιολέτας και «έργω», με μια εξαιρετική και ίσως ανεπανάληπτη στάση ζωής..
Σε ευρωπαϊκό στημόνι σε δηκτικό καμβά, με ελληνικό υφάδι, με ανατολίτικο χρώμα και άρωμα, ο Νίκος αποτύπωσε την ομορφιά της ζωής και την αναγκαιότητα του αγώνα γιο χάρη της με κυρίαρχη μορφή εκείνη της Βιολέτας. Τα λεκτικά παιχνιδίσματα, τα ευφάνταστα λογοπαίγνια, τα εντυπωσιακά ,τα πιπεράτα, ίσως σκανδαλιάρικα υπονοούμενα, συνθέτουν έναν ανεπανάληπτο πίνακα με τον χρωστήρα του λόγου. Ένα γλωσσάρι ατίθασο αλλά αληθινό, μια νεοελληνική διπρόσωπη, χωριατοπούλα αλλά και καθαρευουσιάνα αριστοκράτισσα, ένα κοκτέιλ γλωσσικών στοιχείων που παραπέμπουν στην αρχαία μας γλώσσα (σελ. 18,35,41,47) ,στα εκκλησιαστικά κείμενα (σελ. 17,27,40,45) στο Σολωμό (σελ.10,26),στη λαϊκή μούσα και στον άλλο Νίκο, τον Καζαντζάκη(τον ήλιο τον ηλιάτορα, σελ.40),συνθέτουν ένα εντυπωσιακό ένδυμα και δίνουν σάρκα και οστά στο σαφές μήνυμα σου, καζαντζάκειο θα το έλεγα:
«Δεν μπορώ να κάνω πίσω πιά.
Θα πάω μπροστά κι ας χαθώ».
«Αλλά εγώ, τώρα ,εγώ μπορώ! Μπορώ να αντέχω,
να προσπαθώ, να είμαι και να δείχνω ότι είμαι.
Να μιλώ και να προσπαθώ. Μπορώ!»
Συνειρμικά στο νου μου έρχεται ο αγέρωχος Νίκος Καζαντζάκης:
«‘Ορτσα! τις έρμες πίκρες, όξω του» Οδύσσεια Α72
«Νους και κορμί ,στεριές και θάλασσες ,όλα καπνός του αγέρα
Μονάχα ετούτο το ΕΝΑ το στερνό και ζει και βασιλεύει
Είναι ο ΘΕΟΣ, το ΠΝΕΝΑ που κλωτσάει σαν άγιο αυγό τον κόσμο» Φ1301-03
«Ορτσα! παιδιά, και πρίμα φύσηξε του Χάρου το αγεράκι!»Ω1396
“Ορτσα, διάλε την πίστη μου κι όπου το βγάλει η βράση
Για που θα σιάσει μια δουλειά, για που θα σοχαλάσει » Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά.
Αγαπητέ Νίκο, έρρωσο ποιών,
Σητεία 9 Απριλίου2023
Μιλτιάδης Παπαδάκης, ένας θαυμαστής σου
-” Αρκετά με τη Βιολέτα”,θεατρικό έργο, εκδόσεις Γραφή
