Η εμπειρία δίνει στο ταλέντο ουσία και βάθος.
Αυτή είναι η περίπτωση του μαέστρου Γιάννη Πρωτόπαπα που επιστρέφει απόψε, για τρίτη φορά, στην Καζάρμα (στις 9μμ), έχοντας καταφέρει να διανύσει μια αξιοπρόσεχτη διαδρομή, που περιλαμβάνει, ανάμεσα στα άλλα, την εμφάνισή του σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο να διευθύνει τη Ορχήστρα στη συναυλία αφιέρωμα στα 50 χρόνια παρουσίας του Γιώργου Χατζηνάσιου, μέχρι την οπερέτα «Βασιλικός» του Θεόφραστου Σακκελαρίδη στο Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου και τη συναυλία «Καρλ Ορφ-Carmina Burana», που η επιτυχία και των δύο, οδήγησε σε εξίσου επιτυχημένο δεύτερο κύκλο παραστάσεων.
Με αυτές, και πολλές άλλες αποσκευές, υποδεχόμαστε απόψε τον Γιάννη Πρωτόπαπα στην Καζάρμα, πάντα περήφανοι για τη Σητειακή του καταγωγή, κι αν θέλουμε να δώσουμε μια απάντηση στο πολυσυζητημένο θέμα για το ποιο είναι το πολιτιστικό πρόσωπο της πόλης και προς το που θα πρέπει να στραφεί για να το βρει, η απάντηση είναι εύκολη και αδιαπραγμάτευτη: Την κρατά στο χέρι του μαζί με τη μπαγκέτα του ο Γιάννης Πρωτόπαπας.
Λίγα λόγια από τον Γιάννη Πρωτόπαπα
Πιστεύοντας πραγματικά πως έχει σημασία η φράση «μην ενοχλείτε το μαέστρο», λίγες ώρες πριν τη σημερινή συναυλία, τον παρακαλέσαμε για λίγες φράσεις, και ανταποκρίθηκε ευγενικά. Δεν χρειάζονται τα πολλά λόγια πάντα. Τα λίγα αρκούν , αρκεί να έχουν σημασία. Του κυρίου Πρωτόπαπα έχουν.
«Πάντα όταν παίζω στο τόπο μου, στην Σητεία, είναι ιδιαίτερη η χαρά και συγκίνηση», μας λέει για αυτήν του την εμφάνιση, με το έργο του Astor Piazzola
«Maria de Buenos Aires», μια τάνγκο οπερέτα που παρουσιάζεται σε μορφή συναυλίας.
Σολίστ,
η σοπράνο Σύλβια Στρούθου
ο βαθύφωνος Μάνος Χριστοφακάκης
Στο μπαντονεόν ο Κωνσταντίνος Ράπτης
«Το έργο είναι ένα από τα σημαντικότερα του είδους», μας λέει ο Γιάννης Πρωτόπαπας, «και αποτελεί ίσως την επιτομή στην συνθετική γραφή του Πιατσόλα, στο οποίο στηρίζεται στην μορφή του παραδοσιακού τάνγκο χρησιμοποιώντας φολκλόρ μελωδίες από τις περιοχές του Μπουένος Άιρες, ενσωματώνοντας στοιχεία από την κλασική και τζαζ μουσική».
Το λιμπρέτο, γραμμένο από τον Horacio Ferrer, « είναι συμβολικό για την μεταμόρφωση και την αναγέννηση του τάνγκο από την παλιά φόρμα, στη νέα (Nuevo tango) και γενικά για το πως η παράδοση αναγεννάται σε κάθε εποχή», μας λέει ο μαέστρος.
Το έργο
Η όπερα ανέβηκε για πρώτη φορά το 1968 στο Μπουένος Άιρες .Θεωρείται από πολλούς η κορυφαία δημιουργία του Piazzolla.
Ηρωίδα, η Μαρία που γεννήθηκε σ’ ένα φτωχικό προάστιο του Buenos Aires «… μια μέρα που ο θεός ήταν μεθυσμένος». Στη δίνη ενός χαμένου έρωτα καταφεύγει στο κέντρο του Buenos Aires. Εκεί ερωτεύτηκε το tango και η ψυχή της έμαθε να εκφράζεται μέσα από αυτό. Η ζωή και ο θάνατος της Μαρίας είναι το νήμα του έργου. Η γέννηση του παιδιού της σηματοδοτεί το θάνατό της. Η tango ψυχή της μένει αθάνατη, φωτεινή, περιπλανώμενη στη σκοτεινή πόλη.
ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
