Μια πολική αρκούδα τριγυρίζει, αποκομμένη από το φυσικό της περιβάλλον πλέον, στον αρχαιολογικό χώρο της Κάτω Ζάκρου, στις 29 και 30 Ιουλίου, λίγες μέρες νωρίτερα, την 25η , θα χαθεί και θα περιπλανηθεί στη Σητεία.
Βρισκόμαστε στο 2040 πλέον, τα οικοσυστήματά δεν είναι όπως τα γνωρίσαμε, η γη αναγκάζεται να ζει, όσο μπορεί, σε ένα εντελώς διαταραγμένο περιβάλλον.
Σε αυτόν τον ουτοπικό κόσμο, υπάρχει όμως ένα κορίτσι που επεμβαίνει και προσπαθεί να σώσει την αρκούδα από το αφιλόξενο περιβάλλον που βρέθηκε, προσπαθεί, δηλαδή, να σώσει τον κόσμο. Διότι, «Εμείς ξέρουμε να κολυμπάμε».
Είναι η παράσταση που υπογράφει με τις πολλές ιδιότητες που έχει(επιμένει να παραμένει «ατακτοποίητη» και το κάνει με επιτυχία) η Ειρήνη Δερμιτζάκη, μαζί με την Χριστίνα Χριστοφή ,μια πρωτοβουλία ενταγμένη στο πρόγραμμα του υπουργείου Πολιτισμού «Όλη Η Ελλάδα Ένας Πολιτισμός», που φέτος, έχει ως κεντρικό άξονα το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή.
Γύρω στις 7 και μισή, με το φυσικό φως του ήλιου, θα αρχίσει να ξετυλίγεται η ιστορία, με την Ειρήνη να μας λέει πως «η πρώτη μου σκέψη ήταν πως θέλω να κάνω κάτι στην Κρήτη και να φέρουμε καινούργια πράγματα στους ντόπιους.
Έχουμε πολύ εντυπωσιακά κουστούμια και γενικά χρησιμοποιούμε μια αρκετά νέα τεχνική, οπότε αν μη τι άλλο έχει κάτι πρωτοποριακό, όπως οι κούκλες μεγάλου μεγέθους στην παράσταση.
Είχαμε ασχοληθεί με κουκλοθέατρο, αλλά όχι με τόσο μεγάλου μεγέθους κούκλες. Είναι στοίχημα και για μας».
Στην παράσταση θα πάρουν μέρος, μαζί με τους τρεις ηθοποιούς, (Ειρήνη Δερμιτζάκη, Χριστίνα Χριστοφή, Χρήστος Χριστόπουλος) παιδιά από τη Ζάκρο, σε ένα δρώμενο που θέλει να διασκεδάσει, να ευαισθητοποιήσει, να προβληματίσει και μαζί με τη σκέψη, να δώσει χαρά στα παιδιά και όλους όσους παρακολουθήσουν το θεατρικό έργο.
Όλα έχουν τη σημασία και το συμβολισμό τους στην παράσταση και ανάμεσα τους, φυσικά και το φύλο της ηρωίδας. Ένα κοριτσάκι, που δεν περιορίζεται σε κάποιον διακοσμητικό ή διεκπεραιωτικό ρόλο, αλλά παίρνει την υπόθεση πάνω της.
Με την Ειρήνη στην «Αποθήκη Ανθρώπων»
Δεν έχει κρινοδάχτυλα η Ειρήνη Δερμιτζάκη, αντιθέτως, όπως έχουμε καταλάβει την ίδια μέσα από τους κόσμους των βιβλίων της , βάζει τα χέρια της κατευθείαν στις πληγές. Για να τις δει καλύτερα, για να τις καταλάβει, και μέσα από το συμπαγές, λιτό, αυστηρό και γεμάτο ευθύβολες αναφορές λεκτικό της σύμπαν, να τις δώσει στον αναγνώστη της, ανοιχτές όπως είναι.
Αυτά, με αφορμή το νέο της μυθιστόρημα «Αποθήκη Ανθρώπων», που βρίσκεται στο στάδιο της τελικής προετοιμασίας για την έκδοση του («Εύμαρος»).
«Είναι ένα βιβλίο που είναι ξεχωριστό για μένα .Με όλα τα πράγματα που γράφω συνδέομαι, είτε επειδή θέλω να πω κάτι πολύ προσωπικό δικό μου που με απασχολεί, είτε επειδή τελικά το βρίσκω αυτό το προσωπικό όσο γράφω.
Αλλά το συγκεκριμένο, έχει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Μιλάει και για το κομμάτι της περιόδου του ζούσα στο Λονδίνο και δούλευα στα γηροκομεία της Αγγλίας με ηλικιωμένους και όχι απαραίτητα ηλικιωμένους, γιατί είχαμε και ανθρώπους που είχαν άλλα προβλήματα υγείας .Οπότε είναι μια πολύ προσωπική δουλειά ,όχι ότι είναι η δική μου ζωή. Έχει να κάνει με τα ερεθίσματα και με τα μαθήματα ζωής .
Στο γηροκομείο κάναμε με τους ανθρώπους διάφορες δραστηριότητες ,μουσική, θεατρικό παιχνίδι, δημιουργική γραφή, ανάλογα με την ικανότητα που είχε ο καθένας. Υπήρχαν κάποιοι με δυσκολίες, που σε περιόριζαν να κάνεις πράγματα, αλλά βρίσκαμε τρόπους εναλλακτικούς για να βοηθήσουμε τον κάθε άνθρωπο».
Της λέω πως είναι στίγμα της ως συγγραφέας, αυτή η «κουβέρτα αγάπης» που στρώνει, με τη θεματολογία και τον λόγο της σε ανθρώπους που θα μπορούσε κανείς να προσπεράσει χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μου λέει:
« Όταν άρχισα να γράφω το μυθιστόρημα ,ο τίτλος «Αποθήκη ανθρώπων ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα.
Γιατί νιώθω ότι το σύστημα ,όταν δεν έχει ανάγκη να χρησιμοποιήσει ανθρώπους τους αποθηκεύει, τους παραμερίζει ό τι κι αν είναι αυτοί.
Οποιοσδήποτε δεν προσφέρει πίσω στη μηχανή του συστήματος για να την τροφοδοτήσει στο καπιταλιστικό σύστημα. μπαίνει στην αποθήκη .Είναι άνθρωποι που για μένα ήτανε μεγάλο σχολείο .
Εγώ τους χρωστάω γιατί εγώ έμαθα πράγματα από αυτούς, εκείνοι μου έβαλαν κουβέρτα προστασίας και όχι απαραίτητα μόνο εγώ».
Με την Ειρήνη Δερμιτζάκη, μιλήσαμε για το βιβλίο της για παιδιά «Το δώρο του παππού» που κυκλοφορεί (και στα βιβλιοπωλεία της Σητείας) από τις εκδόσεις «Διάπλαση)
-την παράσταση Trans-Port από το ομώνυμο θεατρικό της έργο που παρουσιάστηκε στην Αθήνα και ενδεχομένως θα συνεχίσει να παρουσιάζεται και την επόμενη θεατρική περίοδο
-τη βράβευση των μαθητών που συμμετείχαν στον διαγωνισμό της Στέγης Βιτσέντζος Κορνάρος. Ως μέλος της κριτικής επιτροπής, η Ειρήνη Δερμιτζάκη συμμετείχε στην εκδήλωση, ήταν άλλωστε και ο λόγος που επισκέφτηκε τη Σητεία. Την πόλη της.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΔΩ:
ΜΙΣΟ 1
Πρόγραμμα Αναπαραγωγής ΉχουΜΙΣΟ 2
Πρόγραμμα Αναπαραγωγής ΉχουΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ