Ο χρόνος του εξακολουθεί να είναι-και θα είναι πάντα- ο ενεστώτας, γιατί ο Διονύσης Γιαννακάκης δεν έφυγε ποτέ από τις μνήμες των ανθρώπων της πόλης που ανέβασε με την μοναδική του προσωπικότητα σε εκρήξεις κεφιού και γλεντιού, αλλά και δημιουργικότητας με τις μαντινάδες, τα στιχάκια, τα αυτοσχέδια καλοπροαίρετα πειράγματα. Ακόμα κι αυτοί που δεν είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν ή δεν τον πρόλαβαν σε κάποιο πανηγύρι, ή σε μια βόλτα του ,εδώ, στην παραλία, ξέρουν για τον Διονύση.
Σάρκα από την σάρκα της πόλης, έχει καταγραφτεί στην συλλογική μνήμη και επειδή μνήμη έχουν και οι τόποι, οι δρόμοι, τα καφενεία και τα στέκια, στα γνωστά του στέκια γυρίζει πάλι ο Διονύσης, τον ακούμε να τραγουδά και να κουβεντιάζει, μάλλον ικανοποιημένος αλλά και κάπως αμήχανος από την τιμή για μια ταμπέλα, στον δρόμο δίπλα στην θάλασσα, όπου έδρασε επαγγελματικά αλλά έκανε και τις παρέες του , που φέρει εδώ και λίγες μέρες το όνομα του: Πεζόδρομος Διονύση Γιαννακάκη. Με κάποιο αστείο, θα ξεπερνούσε την άβολη στιγμή, σίγουρα καi θα συνέχιζε ακάθεκτος , να πάει παρακάτω , να συνεχίσει την βόλτα του και την ωραία περιπέτεια της ζωής του.
Μια βόλτα με τον Διονύση, λοιπόν, στα γνώριμα του στέκια, στον Πεζόδρομο του πλέον, μετά από πρωτοβουλία του Λιμενικού Ταμείου που πήρε την απόφαση ονοματοδοσίας ως «ένα μικρό δείγμα ευγνωμοσύνης προς τον αείμνηστο Διονύση Γιαννακάκη, για την πόλη και την επαρχία Σητείας που ο ίδιος αγάπησε, αλλά και που με τον τρόπο του διαφήμισε τόσο πολύ», όπως είπε, μιλώντας στον. STYLE 100 ο πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου Μιχάλης Αντωνιδάκης.
Ο ίδιος μίλησε για έναν άνθρωπο συνυφασμένο με την κοινωνική ζωή και την παραδοσιακή διασκέδαση, πρωταγωνιστή στα τοπικά πανηγύρια , ενορχηστρωτή μεγάλων διασκεδαστών, έναν λαϊκό καλλιτέχνη με τις μαντινάδες και το βιολί του να μην λείπει ποτέ από κοντά του . Μια προσωπικότητα, που, όπως είπε «ξεπέρασε τα όρια της μικρής μας πόλης».
Στην μικρή μας πόλη, την δική του πόλη, επέστρεψε ο Διονύσης. Αν και όλοι ξέρουμε πως δεν έφυγε (και δεν θα φύγει) ποτέ.
ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
—
