- Οι παραστάσεις που είχαν προγραμματιστεί για την Παρασκευή 22 και το Σάββατο 23 Δεκεμβρίου αναβάλλονται λόγω ασθένειας ηθοποιών
Η πρώτη συνάντηση της Ειρήνης Δερμιτζάκη με τον Όσκαρ έγινε δέκα επτά χρόνια πριν περίπου, και ήταν, ας πούμε, μια σύσταση, μια γνωριμία.
Τώρα, που ξανασυναντιόνται, η σχέση είναι ουσιαστική, αφού τον έχει υιοθετήσει και τον βγάζει βόλτα στον κόσμο, για να μάθει και εκείνος από τον τρόπο του παιδιού αυτού.
Από τη χαρά, την απελπισία του, τη λύπη του, τον ενθουσιασμό του και τα γράμματα του στον Θεό.
Είναι η παράσταση «Όσκαρ, γράμμα στο Θεό» , σε μετάφραση-σκηνοθεσία (και πολλά άλλα)της Ειρήνης Δερμιτζάκη, βασισμένη στο βιβλίο του Ερίκ Εμμανουέλ Σμιτ που παρουσιάζει ο Σύλλογος Φίλων Μουσικής Σητείας στο Πολύκεντρο την Παρασκευή 22 και Σάββατο 23 Δεκεμβρίου και Τετάρτη 27 Πέμπτη 28 και Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου στις 9 το βράδι.
Ζητήσαμε από την Ειρήνη Δερμιτζάκη, στην συζήτηση μας στον STYLE 100, να μας γνωρίσει τον Όσκαρ. Και να μας πει πως εκείνη τον γνώρισε.
Μας λέει:
«Αυτό το έργο, την παράσταση, δηλαδή την πρωτοείδα στην Αθήνα, το 2004 ή 2005 κάπου εκεί .Ήταν μια παράσταση στο θέατρο Ντενίση, με τον Λιγνάδη να κάνει τον μικρό όσο και την Τζένη Ρουσσέα, που ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που την είδα στο θέατρο, να κάνει τη νοσοκόμα.
Είναι από τα έργα που με είχαν συγκινήσει τότε αλλά και όταν διάβασα το βιβλίο αργότερα, συναισθηματικά μου προκαλούσε πολλά πράγματα.
Είναι από τα λιγοστά έργα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και που κάτι μου κάνουν πολύ βαθιά μέσα μου, με αγγίζουν για να μπορώ να ασχοληθώ και μαζί τους σκηνοθετικά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είναι ένα έργο που το διαβάζω ή βλέπω στις πρόβες στιγμιότυπα τα οποία με έκαναν να αρχίσω να κλαίω .
Οπότε η συγκίνηση και το συναίσθημα ήταν το πρώτο πράγμα το οποίο είπα ότι εδώ, κάτι υπάρχει που μπορεί να εξερευνηθεί σκηνοθετικά.
Νομίζω πως όλο αυτό έχει να κάνει με το ότι πρωταγωνιστεί ένα παιδί.
Εγώ έχω μια αγάπη για την παιδική ηλικία, θεωρώ ότι είναι ένα κομμάτι της ζωής μας και της μνήμης μας που κουβαλάει πολλή πληροφορία.
Ένα στοιχείο είναι αυτό και το δεύτερο είναι η αγάπη για τη ζωή και η αλληλεγγύη. Είναι δηλαδή η κυρία Ρόουζ στο έργο, μια γυναίκα εθελόντρια που περνάει τον ελεύθερο χρόνο της μέσα στα νοσοκομεία για να κάνει παρέα στα μικρά παιδιά. Και αυτή η έννοια της προσφοράς.
Στην κοινωνία που ζούμε τώρα είναι κάτι που το έχουμε πολύ ανάγκη και νομίζω ότι είναι το τελευταίο πράγμα που θα καταρρεύσει. Τα κοινωνικά συστήματα, τα πολιτικά συστήματα όταν κόβονται μισθοί, νοσοκομεία και τα λοιπά τι μας μένει; Ο συνάνθρωπος».
Όσκαρ, ένα παιδί που δεν το έχει καταστρέψει η ενηλικίωση
Ζητάμε από την Ειρήνη Δερμιτζάκη να μας «βάλει» στο έργο και την παράσταση:
«Το έργο μιλάει για ένα παιδί το οποίο είναι στο νοσοκομείο. Έχει κάνει κάποια επέμβαση μεταμόσχευσης η οποία δεν πήγε πολύ καλά. Και στην ουσία του μένουν λίγα χρόνια, λίγες μέρες μάλλον ζωής, οπότε παρακολουθούμε τη ζωή του μέσα στο νοσοκομείο, τους φίλους του που έχει κάνει μέσα στο νοσοκομείο τα άλλα παιδιά. Και τη σχέση με τους γονείς και πως οι γονείς δυσκολεύονται πολύ να αποδεχτούν ότι το παιδί τους είναι άρρωστο και ότι το παιδί τους είναι μέσα σε ένα νοσοκομείο. Και πως ο Όσκαρ τους βοηθάει να ωριμάσουν και να γίνουν καλύτεροι γονείς.
Βέβαια, η βασικότερη σχέση που έχει ο Όσκαρ ,είναι η σχέση με την εθελόντρια κυρία Ρος που επισκέπτεται τα μικρά παιδιά και τους κρατάει παρέα και συντροφιά μέσα στο νοσοκομείο».
Η Ειρήνη Δερμιτζάκη κάνει αυτό που ξέρει καλά: Ανατομία μιας ψυχής, ενός παιδιού, μιας κατάστασης. Και βγάζει το αποτέλεσμά της:
«Είναι ένα παιδί το οποίο δεν το έχει ακόμα καταστρέψει η ενηλικίωση, να το βάλει, ας πούμε, σε καλούπια, να κάνει υποχωρήσεις που κάνουμε μεγαλώνοντας, γιατί έτσι είναι η ζωή και προχωράει και πρέπει αναγκαστικά κάποιες φορές να σκύψουμε το κεφάλι.
Είναι ένα ανόθευτο πλάσμα λίγο πριν την εφηβεία».
«Ήταν στοίχημα για μένα η θεατρική διασκευή»
Το λογοτεχνικό έργο του Σμιτ, έπρεπε να γίνει θεατρικό από την Ειρήνη Δερμιτζάκη, ένα στοίχημα και μια πρόκληση για την ίδια.
Γιατί, «δεν μου πολυαρέσουν οι αφηγητές στην παράσταση. Νιώθω ότι αν είναι κάποιος σου αφηγείται μπορείς να το διαβάζεις και μόνος σου. Αισθάνομαι ότι καταστρέφει αυτή την ενεργητική πράξη του θεάτρου.
Στην παράσταση, αναγκαστικά υπάρχουν μικρά αφηγηματικά μέρη, γιατί είναι τα γράμματα που στέλνει ο Όσκαρ στο Θεό, αλλά έχουμε προσπαθήσει να τα σπάσουμε όσο πιο πολύ γίνεται με στιγμιότυπα που ζωντανεύουν η Αριστέα Κακουράκη και η Βέρα Περάκη (νοσοκόμα) .
Υπάρχουν ακόμα δύο ηθοποιοί, η Ράνια Φραγκούλη και ο Γιώργος Βασιλειάδης, που εναλλάσσουν ρόλους .
Η παραγωγή είναι του Συλλόγου Φίλων Μουσικής Σητείας, με την υποστήριξη του ΔΟΚΑΣ και σε συνεργασία με το Όραμα Ελπίδας.
Η παράσταση είναι και για παιδιά και για μεγάλους. Το τονίζω αυτό , τα παιδιά είναι σημαντικό να δουν αυτή την παράσταση. Όχι τα πολύ μικρά παιδιά. Εμείς λέμε από 7 ετών και πάνω είναι κατάλληλοι για την παράσταση.
Ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή μέσα στον Ιανουάριο θα μπορέσουμε να κάνουμε μια μικρή περιοδεία.
Ο Σύλλογος φέτος ήθελε να δοκιμάσει να κάνει παραστάσεις και χειμώνα σε χριστουγεννιάτικη περίοδο που δεν το έχει τολμήσει το τελευταίο διάστημα για να ζωντανεύει και η πόλη πολιτιστικά το χειμώνα, και όχι μόνο το καλοκαίρι».
«Φτιάξαμε εικόνες που ζωντανεύουν την παιδική φαντασία»
«Θέλουμε να αγγίξουμε και τους μεγάλους και τους μικρούς θεατές. Προσπαθήσαμε, δουλέψαμε πολύ αυτοσχεδιαστικά με τους ηθοποιούς για να δημιουργήσουμε εικόνες που να ζωντανεύουν την παιδική φαντασία, οπότε υπάρχουν πολλές εικόνες χιουμοριστικές, σαν καρτούν και κόμικς. Εικόνες που είναι σαν ένα βιντεοπαιχνίδι που ζωντανεύει αγώνες μποξ , για να ελαφρύνουμε και λίγο και να σπάσουμε την αίσθηση του νοσοκομείου που υπάρχει στο έργο
Αυτή είναι η βασική γραμμή. Δουλέψαμε πάρα πολύ αυτοσχεδιαστικά, μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο γιατί ξεκινήσαμε αρχές Νοέμβρη τις πρόβες, οπότε δεν είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου. Αλλά για το λίγο χρονικό διάστημα που είχαμε θεωρώ ότι τα πήγαμε πάρα πολύ καλά.
Εμένα μου έλυσαν τα χέρια οι ηθοποιοί με τους αυτοσχεδιασμούς και με τη φαντασία τους».
«Ο Αγριοφωνάρας και τα κάλαντα», το Trans port, τα βιβλία.
Σε μια ακόμα πολλή δημιουργική περίοδο, η Ειρήνη Δερμιτζάκη έχει βάλει την υπογραφή της, μαζί και παράλληλα με την παράσταση στη Σητεία, στην παιδική παράσταση «Ο Αγριοφωνάρας και τα κάλαντα», που παρουσιάζεται τώρα σε σχολεία και θεατρικούς χώρους στην Αθήνα, ενώ οι παραστάσεις του «Τrans port», ολοκληρώνονται αυτήν την εβδομάδα στην Αθήνα και ετοιμάζεται κύκλος παραστάσεων στην Πάτρα , ενδεχομένως και σε άλλες πόλεις.
Το τελευταίο βιβλίο της « Αποθήκες σωμάτων» που επιβεβαίωσε και επικύρωσε την υψηλή θέση που έχει στην σύγχρονη λογοτεχνία, γνωρίζει επιτυχία και η δημιουργός του «Λούζερ», έχει να ξύσει ακόμα πολλές πληγές για να αποκαλύψει τι βρίσκεται από πίσω και με τις λέξεις της να δώσει λύση. Η να μην δώσει.
Το ταλέντο τα επιτρέπει όλα.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ:
ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
