Γράφει η Μαριάννα Παντελοπούλου
«Δεν το μπορώ το μάστορα» έτσι τραγούδα με πάθος μικρή (αυτό άκουγα από το Θεέ μου πρωτομάστορα).
Κι έλεγα και το «Πάλης ξεκίνημα» στο μπαλκόνι κι έτρεχε ο πατέρας μου και με τσουβάλιαζε μέσα, βλέπεις άλλα χρόνια τότε, ο διπλανός ήταν διοικητής του αστυνομικού τμήματος, «θα μας κάψεις παλιόπαιδο!» (Αφού από σένα τα ‘μαθα καλέ μπαμπά!!!)
Τα τελευταία 20 χρόνια αφότου έφυγε ο πατέρας μου (εκεί όπου μαθαίνεις την ακατανόητη αλήθεια ότι ναι και οι μεγάλοι των καρδιών μας κάποτε πεθαίνουν) όποτε μίλαγα για τον Μίκη χτύπαγα ξύλο να ξορκίσω αυτό που τελικά έγινε σήμερα. (Έτρωγα δούλεμα εννοείται, κάποτε γίνονταν και καβγάδες με φίλους).
Με θύμωσε με το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα. Του κράτησα μούτρα για αρκετό καιρό.
Τι να λέμε τώρα; Αλλά μήπως δε με είχε φορές θυμώσει κι ο πατέρας μου; (που ούτε Μακρόνησο πήγε ούτε έγραψε κι ούτε ένα τραγούδι να πεις…)
Οι άνθρωποι που αγαπάμε και μας καθορίζουν δικαιούνται και να μας πικραίνουν και να μας τσαντίζουνε και να μας απογοητεύουν, να δοκιμάζουν την αγάπη και την εμπιστοσύνη.
Δεν άκουσα ούτε ένα τραγούδι του ποτέ που να μην ανατριχιάσω. Τελεία.
Κι ούτε αντίο ούτε κλάματα σήμερα. Όρθιος, ψηλός κι αγαπημένος πάντα μ’ ανοιχτές τις χερούκλες του και σκαρφαλώνω να τον τρελάνω στις αγκαλιές και τα φιλιά.
(ΥΓ: Δε βάζω τραγούδι. Δε μπορώ να διαλέξω, ειλικρινά)